Wie had gedacht dat we na één jaar nog steeds rekening zouden moeten houden met dat verdomde virus? Ik hield mijn adem even in tijdens de persconferentie van afgelopen woensdag. Gaan we terug in volledige lockdown? Gelukkig niet, maar de strijd is nog niet gestreden.

Bij ArmenTeKort trachten we ook in deze coronatijden verlichting te bieden, door een kanszoekende en  kansbiedende stadsgenoot samen op pad te sturen. Joris en Hafiz hebben elkaar iets meer dan een jaar geleden voor het eerst ontmoet. Corona heeft hen duidelijk niet belet om een mooie vriendschap uit te bouwen.

Hier laat ik hen verder aan het woord.

Wederzijds versterkend traject:

 Joris: “Het is nu al meer dan een jaar geleden dat we elkaar voor het eerst ontmoetten op het kantoor van ArmenTeKort. Die kennismaking voelde in eerste instantie wel een beetje gemaakt aan. Je komt binnen in een kantoorgebouw, wordt aan elkaar voorgesteld en dan is het maar hopen dat het gesprek een beetje vlot verloopt. We hadden wel meteen gsm-nummers uitgewisseld en na onze tweede ontmoeting voelde ons contact al heel wat natuurlijker aan. Er was al snel een goede klik.”

Hafiz: “Het voelde inderdaad tamelijk snel heel natuurlijk aan. Momenteel woont Joris even niet in Antwerpen waardoor we elkaar wat minder zien, maar we horen elkaar met periodes bijna dagelijks. Er is zoveel wederzijds respect en vertrouwen. Ik weet dat ik voor de volle 100% op Joris kan rekenen.”

“Ik weet dat ik voor de volle 100% op Joris kan rekenen.”

Joris: “Ik ben initieel in het project gestapt omdat ik iets wou terugdoen voor de samenleving. Ik zag het eigenlijk een beetje als een sociale verplichting, vanuit de luxepositie waar ik me al heel mijn leven in bevind. Maar al snel ging het totaal niet meer over een sociaal engagement en keek ik er oprecht naar uit om met Hafiz af te spreken. Hafiz is gewoon een vriend geworden, zoals al mijn andere vrienden. We luisteren op een gelijkwaardige manier naar elkaar. Het is een wederzijds versterkend traject, want ook ik kan altijd op Hafiz rekenen en hij heeft mij al zo veel bijgeleerd over het leven. Doordat hij op zo’n jonge leeftijd al zo zelfstandig is geworden, heeft hij heel wat meer levenswijsheid dan zijn leeftijdsgenoten.”

Hafiz: “Op mijn 14 jaar ben ik mijn thuisland ontvlucht. Mijn eerste periode hier in België ervoer ik veel stress. Ik was nieuw in het land en moest vooral zien dat ik mijn papieren in orde kreeg, daarnaast had ik ook een grote verantwoordelijkheid ten opzichte van mijn familie in mijn thuisland. Via de hulpverlening kwam ik in aanraking met ArmenTeKort, ik kende hier nog bijna niemand en het idee van een vriend klonk als muziek in mijn oren. Door met Joris op stap te gaan, werd die stress geleidelijk aan minder, ik kan alles bij hem kwijt. Het is zo’n opluchting om te weten dat je zowel met moeilijke boodschappen als positieve gebeurtenissen bij iemand terecht kan.”

Er staat nog veel te gebeuren:

“Hafiz is erg betrouwbaar, maar heeft tegelijkertijd een zalige cool, humor en relativeringsvermogen.”

Joris: “In niet coronatijden gingen we regelmatig iets drinken op café. Dit zijn waardevolle momenten die nu jammer genoeg wegvallen. Desondanks zijn er ook heel wat coronaproof activiteiten die we nog ondernemen. Zo gaan we regelmatig wandelen en ook fietsen doen we ontzettend graag. De laatste tijd fantaseren we samen ook vaak over hoe Hafiz het best de stap zou kunnen zetten naar zelfstandig ondernemerschap. Hij werkt als onderhoudsman in een ouderlingen tehuis en heeft een bijbaan als maaltijd koerier. Als ondernemer zie ik dat Hafiz over de juiste kwaliteiten beschikt om zelf te ondernemen. Hij is erg betrouwbaar, maar heeft tegelijkertijd een zalige cool, humor en relativeringsvermogen en bovendien een aangeboren mercantiele geest.

Hafiz: “Ik denk dat we er alle twee energie uit halen als we samen dromen over die mogelijke pistes. En dat dit ook één van de redenen is waarom we goed overeenkomen. Ik voel me echt goed bij Joris, hij voelt een beetje aan als de familie die ik hier niet heb. Ik heb zonder mijn familie mijn thuisland ontvlucht en dat doet nog altijd pijn. Het is dan ook mijn grootste droom om op vakantie te gaan naar mijn familie. Joris steunt me ook in die droom, dan fantaseren we samen over hoe het zal zijn.”

Joris: “Ik hoop alleen wel dat je terugkomt.”

Hafiz: “Ik kom zeker terug, we hebben nog zo veel dingen in het vooruitzicht om samen te beleven.”